شادی و اندوه (2)

بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ

آیا می دانید بیش از هر کسی، این خدای مهربان است که بنده های مؤمنش را شاد می خواهد و دوست ندارد حتی برای مهمترین چیزها هم اندوه بخورند؟!

بر اساس همین خواست است که بارها پیامبر اسلام (ص) را از اندوه بر سخنانِ کفرآمیزِ مردم یا کافرشدن آنها نهی می کند و می فرماید:

وَ مَنْ کَفَرَ فَلا یَحْزُنْکَ کُفْرُهُ (لقمان/23) یعنی: کافر شدن هیچکس تو را ناراحت نکند.

فَلا یَحْزُنْکَ قَوْلُهُمْ (یس/76) یعنی: سخن کفار نباید تو را ناراحت کند.

پیامبر اسلام که برای هدایت مردم به یکتاپرستی مبعوث شده بود، برایش بسیار مهم بود که مردم را هدایت کند و از اینکه می دید، مردم  از سعادت دنیا و آخرت محروم می شوند بسیار رنج می کشید. ولی خدای مهربان دوست نداشت آن حضرت را برای چنین امری مهم نیز اندوهناک ببیند. به عبارت دیگر، برای پیامبر اسلام (ص) ایمان نیاوردن مردم، ارزش غصه خوردن را داشت ولی خدای مهربان نمی خواست پیامبرش را اندوهناک ببیند.

گاهی خدای مهربان با لحن سنگین تری با رسولش سخن می گفت. در یکی از این موارد می فرماید: فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ عَلى‏ آثارِهِمْ إِنْ لَمْ یُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدیثِ أَسَفاً (کهف/6) یعنی: گویا تو از اینکه آنها ایمان نمی آورند می خواهی خود را از غصه و اندوه هلاک کنی؟!

آری! موضوعی مهمتر از توحید و هدایت مردم  وجود ندارد، ولی خدای مهربان نمی خواهد، بنده اش برای آن نیز غصه بخورد. 

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

نویسنده : آیت الله سیدحبیب الله قدمی

عضویت در خبرنامه سایت کسب و کار موفق